doğrultmaq

doğrultmaq
f.
1. Gözlənilən ümidi doğruya çıxarmaq; verilən ada, göstərilən etibara və s. -yə layiq olduğunu göstərmək, sübut etmək, gerçəkləşdirmək. Göstərilən etimadı doğrultmaq. // Bəraət qazandırmaq. Zeynal öz yaramazlıqlarını doğrultmaq üçün mühitlərini ləkələndirməyə çalışan bir qrup adamlara mənsub idi. S. H.. Maya haqqındakı ehkam Pərşanı bərk tutmuşdu. Onu qızların nəzərində doğrultmaq istəyirdi. M. İ..
2. Belini dikəltmək, düz saxlamaq, düz qaldırmaq (çox vaxt «özünü» sözü ilə). Kərim baba özünü bir də doğruldaraq: – Mənim atam da gözəl ovçu idi, – dedi. A. Ş.. Səfər kişi cəld ayağa qalxdı, özünü doğrultdu. M. C..
3. Nişan almaq, tuşlamaq. Bir daşa söykənib tüfəngimi doğrultdum. A. Ş.. // Yönəltmək. Arabanı yola doğrultmaq.
4. Əvəzini çıxartmaq (çox vaxt «özünü» sözü ilə). Qoyulan xərc özünü doğrultdu.

Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.

Игры ⚽ Нужна курсовая?

Look at other dictionaries:

  • doğrultma — «Doğrultmaq»dan f. is …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • duru — sif. 1. Maye halında olan, su kimi axıcı, sıyıq. Duru yanacaq. Duru palçıq. Duru xörək. // Həddindən artıq sıyıq olan, suyu çox olan, sulu. Duru qatıq. Duru dovğa. 2. Saf, təmiz, şəffaf, aydın. Vətənimin göyləri göllərindən durudur; Qoynunda… …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • ehkam — is. <ər. «hökm» söz. cəmi> 1. Hər hansı bir nəzəriyyənin (əsasən dini nəzəriyyənin) əsas qanunu. İslam dininin ehkamları. – Peymani fərhəngin ehkamından hər gün nədimlər padşaha oxurdular. M. F. A.. O kəs ki «Cameyi Abbas» kitabında dərc… …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • haqlı — sif. Düz deyən, düzgün fikirləşən, düz hərəkət edən, səhv etməyən (haqsız əksi). Xan, arvadının sözlərinin haqlı olduğunu anladı. Ç.. Mühəndis etirafında haqlı idi. Ə. S.. // Doğru, düz, düzgün, yerində, həqiqətə əsaslanan. Haqlı təklif. Haqlı… …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • ləkələndirmək — bax ləkələmək. Zeynal öz yaramazlıqlarını doğrultmaq üçün mühitlərini ləkələndirməyə çalışan bir qrup adamlara mənsub idi. S. H …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • mənsub — sif. <ər.> Nisbəti və mənsubiyyəti olan, əlaqəsi olan, aidiyyəti olan. <Keşikçilərin> içində yapıncılı ləzgi və qumuq, Cavanşir elinə mənsub sallaqbığlı . . atıcılar var idi. Ç.. Zeynal öz yaramazlıqlarını doğrultmaq üçün mühitlərini… …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • pərdələmək — f. 1. Qabağını örtmək, tutmaq, görünməz etmək. Duman günəşi pərdələdi. 2. məc. Üstünü örtmək, ört basdır etmək, gizlətmək. Öz məqsədini pərdələmək. Cinayəti pərdələmək. – <Vəliəhd:> Əlbəttə, hər anda və hər kəsin andına inanmaq olmaz, çünki …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • üz — is. 1. İnsan başının qabaq hissəsi; surət, sifət, çöhrə, sima. Üzünün ifadəsi. Qəşəng üz. – Mərcan bəy diqqətlə Kərbəlayı Qubadın üzünə baxır. Ü. H.. <Qızın> yumru, gözəl üzü və yanaqları açıq sərin havada qızarmışdı. M. İ.. // Heyvan… …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • yumaq — 1. f. 1. Su və ya su və sabun, yaxud başqa bir maye ilə təmizləmək. Əllərini yumaq. Əl üzünü yumaq. Ayaqlarını yumaq. Paltar yumaq. – Bahadır üzünü yuyub çay içməyə getdi. N. N.. Bir həyətdə bir müsəlman arvadı arxın kənarında qab yuyurdu. C. M …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

Share the article and excerpts

Direct link
… Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”